ابن زیاد
 عبیدالله بن زیاد بن ابیه .
 مادر زیاد
 سُمیّه
 کنیز حارث بن کلدۀ طائفی است
 و چون سمیه به تبه کاری شناخته شده بود
 دو پسر او
 زیاد و ابوبکر را حارث به فرزندی نپذیرفت
 و از این رو زیاد را زیاد بن ابیه گفتندی .
 آنگاه که خلافت به معاویة بن ابی سفیان رسید
 معاویه زیاد را به پدر خویش ابوسفیان بست ،
 و زیاد را برادر خویش گفت .
 زیاد بن ابیه به سال ٥٣ ه.ق درگذشت
 و از وی چند فرزند بماند
 که همه به خدمت خلفای اموی پیوستند .
 مشهورتر آنها عبیدالله است .
 در سنۀ ٥٤
 معاویه
 حکومت خراسان به وی داد
 و او چند ناحیت از ماوراءالنّهر را فتح و تسخیر کرد
 و در سال ٥٦ از فرمانروائی خراسان منعزل
 و به حکمرانی بصره منصوب گشت
 و به سال ٦٠ معاویه کوفه را نیز به ولایت او ملحق ساخت .
 و در٦١ از جانب یزید مأمور محاربۀ با
 حسین بن عليّ علیه السّلام گردید
 وبه یوم الطَّف
 آن حضرت را با اقارب و اصحاب به شهادت رسانید
 و به ظلم و بیدادی مثل گشت .
 پس از مرگ یزید ،
 عبیدالله دعوی خلافت کرد
 و اهل بصره و کوفه را به بیعت خویش خواند
 لکن کوفیان دعات او را هم از اوّل از شهر براندند .
 و مردم بصره در آغاز انقیاد میـنمودند
 و سپس به سرکشی و نافرمانی گرائیدند
 تا او از خروج بصره ناگزیر گشت
 و به حیل و چاره ها پوشیده از عراق به شام گریخت
 و در آنجا مروان بن الحکم را
 به دعوی خلافت تحریض و ترغیب
 وبا جهدی بسیار کار خلافت بر او راست کرد
 و در٦٥ ه.ق
 لشکری به حربِ سلیمان بن صرد خزاعی سوق داد
 و در عین الوردة بیشتر سپاهیان سلیمان کشته شدند
 سپس از دست مروان متولّی ضبط عراق گشت
 و پیش از خروج او مروان بِمُرد
 و فرزند او عبدالملک ،
 نیز وی را به همان شغل گماشت
 و او با هشتادهزار تن از شام به موصل آمد
 و با سپاه مختار بن ابی عبیدۀ ثقفی مصاف داد
 و در این جنگ ابراهیم بن مالک اشتر او را بکشت
 و سپاه عبیدالله بپراکندند .